سرمایه فکری

سرمایه فکری ارزش نامحسوس یک کسب و کار می‌باشد. در حقیقت مجموعه‌ای از دانش، اطلاعات، دارایی‌های فکری، رقابت، تجربه و یادگیری اداری و سازمانی می‌باشد که برای ایجاد ثروت به کار گرفته می‌شود. سرمایه فکری تمامی کارکنان، دانش سازمانی و توانایی‌های آنها را برای ایجاد ارزش افزوده در بر می‌گیرد و باعث رقابتی مستمر می شود.

سرمایه فکری دارایی‌هایی است که توانایی سازمان را برای بوجود آوردن ثروت و سرمایه اندازه‌گیری می‌نماید. این دارایی‌ها ماهیت یا وجود فیزیکی ندارند و در تراز‌نامه شرکت ثبت نمی‌شود. این نوع دارایی از طریق ارتباط با منابع انسانی و عملکرد سازمانی در روابط خارجی سازمان به دست آمده است. این ویژگی‌ها باعث بوجود آمدن ارزش می‌شود و چون یک پدیده داخل سازمانی می‌باشد قابل خرید و فروش نیز نیست.

تعریف دیگری از سرمایه فکری بازیافت دانش از طریق مدیریت دانش متمرکز شده می‌باشد. سرمایه فکری در زمینه ارزیابی ثروت سازمان استفاده می‌شود، یعنی نوعی دارایی است که توانایی سازمان را برای بوجود آوردن ثروت و سرمایه اندازه گیری می‌نماید. ارزش واقعی عملکرد اجزای سرمایه فکری در بخش مهمی از سازمان که در حال اجرای عملیات اقتصادی است تاثیر‌گذار می‌باشد، مانند بخش سرمایه‌گذاری با درک صحیحی از سرمایه فکری و اعمال نفوذ دارایی های فکری برای شرکت.

وجود سرمایه فکری باعث رشد سهام شرکت یا سازمان می‌شود. سرمایه فکری جزء دارایی های نامشهود می‌باشد، دارایی‌های نامشهود در حقیقت دارایی‌های غیر پولی یک سازمان را در بر می‌گیرد .

طبقه بندی سرمایه فکری به صورت ذیل می‌باشد :

سرمایه انسانی: وجود شایستگی‌ها‌، دانش، ویژگی‌های اجتماعی و شخصیتی است که شامل خلاقیت و تجسم در توانایی برای انجام کاری جهت تولید ارزش اقتصادی سازمان است.

سرمایه ساختاری: حمایت زیر ساخت فرایندهای غیر فیزیکی و پایگاه داده که سازمان را قادر به کارکردن با سرمایه انسانی می‌نماید. سرمایه ساختاری شامل فرایند‌ها، اختراعات و علائم تجاری (برند) می‌باشد.

 سرمایه رابطه ای: سرمایه رابطه‌ای (مشتری) ارزشی است که مشتریان سازمان برای سازمان قائل می‌شوند و این ارزش از طریق ارتباط بین مشتری و سازمان بوجود می‌آید. این نوع سرمایه به عنوان کاتالیزور در فعالیت‌های سرمایه فکری محسوب می‌شود.

منبع:Intellectual capital